bir radyo tv sinema öğrencisi olarak sırf karakter gelişimlerinin ne denli başarılı işlendiğini ve bu sürecin nasıl olması gerektiğini incelemek için bile defalarca izleyebileceğim bir film. tolga karaçelik zaten modern dönem türk sinemasının yıldız yönetmenlerinden; en azından pek çok sinemasever ve sinema otoritesi için öyle. şahsen filmlerinin havasında her zaman için derin bir çaresizlik hissederim. aslında sarmaşık'ta belirgin anlamda öne çıkan duyguların öfke ve bunalım olduğu söylenebilir. ancak ben her şeyden çok hiyerarşinin alt kademesi olan işçi sınıfı çaresizliğini hissettim. bir armatör (açıkçası bu mesleği filmi izlerken öğrendim. ticaret gemisi ya da gemileri olan kimseye armatör deniyormuş. üstelik tolga abimizin babası da armatörmüş) iflas ediyor ve ortadan kayboluyor. kendisinin sahibi olduğu ticaret gemisi de deniz hukuku gereği bir yere gidemeyeceğinden, içindeki beş kişilik mürettebat ve kaptan demir atıp gemide kalmak durumunda kalıyor. spoiler verip filmde insanın içini yavaş yavaş çürüten ve güzel olan her şeyi öldüren en gerçek duyguların nasıl da anlamlı metalaştırıldığını; kimlik bunalımlarını; hiçbir yere ve hiçbir şeye ait olamama hissinin bireyi ahlaki korropsiyona itişinin felsefi ve toplumsal sebeplerinin nasıl da ironik anlatıldığını açıklamayacağım. zaten bu görüşü okuyorsanız festival filmlerine illaki ucundan kıyısından giriş yapmışsınız ve sarmaşık'ı izlemeye meyletmişsiniz demektir. o halde daha da düşünmeyin, hemen gidip izleyin. hadi bakim. not: ulan nadir sarıbacak oyunculuğu nedir be (genel). nadir sarıbacak insan değilsin ya.